Сите ние, порано или подоцна, сме купиле нешто „втора рака“. Кога го направив мојот избор – голем, модерен и сив кауч од оглас – мислев дека сум направил вистински потег. Продавачот звучеше љубезно, цената беше повеќе од фер, а каучот изгледаше одлично на фотографиите.

Не ни претпоставував дека под ткаенината се крие нешто што никој не би сакал да открие.

Првите знаци дека нешто не е во ред
Сè започна веднаш штом каучот пристигна. Го внесов во дневната соба, го наместив под прозорецот и задоволно седнав на него. Удобен беше, не мирисаше чудно, и на прв поглед – ништо не недостасуваше.

Но мојот миленик, мачорот Оскар, веднаш се вознемири. Тој никогаш не бил агресивен или плашлив, но тој ден не сакаше да се приближи до каучот. Седеше на вратата и ја гледаше тапацирот како да гледа нешто што јас не можев да го видам.

Исто таа вечер, почнав да ги слушам тихите звуци. Како шушкање, длабоко одвнатре. Прво помислив дека ми се причинува. Но кога Оскар истрча од собата во паника и одби да влезе повторно – разбрав дека не се работи само за случајност.

Подозрителниот шев
Два дена подоцна, додека чистев, забележав нешто чудно. На десната страна од каучот, веднаш под потпирачот, имаше шев кој не се совпаѓаше со остатокот од каучот. Линијата беше нерамна, грубо зашиена, како некој сам дома да се обидел да го сокрие тоа.

Од љубопитност… или можеби од немир, решив да го отворам.

Шокот што следеше
Со нож внимателно ја засеков ткаенината. Очекував само дополнителна пена или некој стар пружински механизам. Но внатре најдов стар, валкан пакет, завиткан со лента и запрашен како да стоел таму со години.

Го отворив.

Внатре имаше:

Стари фотографии, некои искинати

Рачно напишани писма, датумите од пред повеќе од една деценија

Мал црн тефтер со иницијалите „Д.М.“

Клуч, стар, ‘рѓосан

И… нешто што ме натера веднаш да посегнам по телефонот

Во малиот џеб одвнатре имаше… детска нараквица со име, стара и избледена, врз која имаше напишано нешто едвај читливо: „Не ме заборавај.“

Истражување што открива темна приказна
Полицијата дојде брзо. Го запленија целиот кауч и ме задржаа за испрашување. Неколку дена подоцна, ме повикаа. Она што го најдов било директно поврзано со стара нерешена исчезната личност од пред 15 години. Се работело за младо девојче од соседен град, исчезнато без траг.

Сè што било пронајдено – фотографиите, писмата, клучот – било дел од истрага што никогаш не добила завршница.

Никогаш веќе не гледам на мебелот исто
Денес, кога ќе видам стар мебел на распродажба, не можам да не се запрашам: Што сè може да се крие во внатрешноста? Кој седел на таа фотелја пред мене? Што се криело зад тој сјаен тапацир?

Оскар сега повторно спие мирно, но понекогаш среде ноќ станува, седнува пред празниот ќош каде што стоеше каучот и мјаука… тивко. Како да се потсетува на нешто. Или некого.

Затоа запомнете:
Не секој предмет што изгледа добро е безбеден. Не секоја цена е вистинска зделка. И најважно – слушајте ги животните околу вас. Тие чувствуваат нешто што ние не можеме.

Никогаш повеќе нема да го купам мебелот без да знам од каде доаѓа. Затоа што не секој кауч е само место за седење.

Некои чуваат тајни.
Некои чекаат да бидат откриени.
А некои… никогаш не требало да бидат пронајдени