Беше обичен летен ден. Улицата се пекнеше под силното сонце, а воздухот трепереше од топлината што се креваше од асфалтот. Сопственикот на мала продавница, г-дин Петровски, стоеше зад тезгата и броеше дневен промет. Сè беше мирно и тивко.

Одеднаш тишината ја прекина силен тресок.

„Што по ѓаволите беше тоа?“ изусти тој и се сврте кон изворот на звукот.

Пред продавницата од никаде се појави коњ. Грива му се виорееше на ветарот, очите му гореа од паника. Коњот беше див и исплашен, а со силен ритмичен удар со предните копита почна да удира по стаклената врата.

БУМ!

Стаклото почна да пука и се расцепи на големи парчиња.

БУМ!

Парчињата се распрскаа на подот, блескајќи на сонцето. Коњот силно ржеше, ноздрите му беа широко отворени, а очите изгледаа полни со бес.

„Што правиш бе, лудило едно?!“ извика сопственикот и тргна кон излезот.

Но коњот не се осврна. Со брз и одлучен трк го напушти местото, оставајќи зад себе траги од копита на тротоарот и хаос во продавницата.

Г-дин Петровски не се двоумеше – веднаш тргна по него.

Животното се движеше меѓу уличките, а неговиот ритмичен ржок беше единствениот звук во тивката вечер.

Кога коњот застана пред стара, напуштена зграда, Петровски го стигна и се замисли од тоа што го виде.

Во сенката на напуштената зграда лежеше мало девојче, врзано и повредено, но живо.

„Помогнете ми…“ шепотеше тажно.

Сопственикот брзо ги ослободи рацете на детето и го зеде во прегратка.

Но кога се сврти, забележа нешто што го исплаши – мистични симболи на ѕидовите, изгорени свеќи и остатоци од коски.

Ова не беше обична киднапирачка приказна.

Полицијата го презеде случајот, а детето беше однесено во болница. Но, кога се вратија на местото, старата зграда исчезна како да никогаш ја немало.

Некои велат дека во ноќта може да се слушне одекот од копитата и дека духот на коњот сè уште го чува она што е заборавено.

Ако некогаш слушнете ржане во темнината, внимавајте.

Можеби не сте сами.